Thomas Edward Lawrence, beter gekend als Lawrence of Arabia, ging op een dag op bezoek bij een van zijn vrienden, Thomas Hardy, een bekend dichter. Aangezien hij dienst deed in de Engelse luchtmacht, droeg Lawrence zijn pilotenuniform. Eveneens aanwezig bij het bezoek was de echtgenote van de burgemeester van Dorchester.

 “Ik vind oud brood niet hard, géén brood is hard.”

Deze confronterende uitspraak is te lezen in een boekje met getuigenissen van mensen die in armoede leven. Het boek, met de bijzondere titel ‘Brood en rozen voor iedereen’ (Lieven De Pril, Halewijn, 2017), geeft ook wat cijfers: één op tien Vlamingen leeft in armoede. In het rijke Vlaanderen is veel van die armoede verborgen.

De Dominicaanse Lekengemeenschap Vlaanderen organiseert een vormingsprogramma voor vrouwen en mannen die zich door een gelofte aan de Orde van de Predikbroeders willen verbinden. Dit vormingsprogramma staat ook open voor iedereen die zich wil verdiepen in de Dominicaanse spiritualiteit.

In het vormingsprogramma maken geïnteresseerden kennis met de pijlers van de Dominicaanse spiritualiteit: gebed, studie, verkondiging en gemeenschap. Daarnaast is er aandacht voor het rijke verleden van de orde.

Wie Dominicaans denkt en voelt,  zoekt naar de waarheid - veritas - en voelt zich uitgedaagd om zich, naast studie en gebed, te laten raken door de problemen van onze wereldsamenleving. Actie en contemplatie gaan bij de Predikbroeders hand in hand.

Een kunstwerk van wereldformaat
Ignace D’hert o.p.

Het zou een geweldig jaar worden. Het gerestaureerde Lam Gods van de gebroeders Van Eyck keert terug naar de Sint Baafskerk te Gent. Na jaren zorgvuldige restauratie neemt het weer zijn oorspronkelijke plaats in. In alle toonaarden wordt de lof gezongen van het kunstwerk dat geldt als een topstuk van ons werelderfgoed.  Eén van de frequente commentaren heeft betrekking op het lam dat centraal staat in het middenste onderpaneel. "Heb je die ogen gezien? Hoe het ons aankijkt?" Gerestaureerd komt de expressie van de ogen inderdaad over alsof je persoonlijk  wordt geappelleerd.   

Thuis en Familie behoren al jaren tot de meest populaire televisieprogramma’s in Vlaanderen. Dat moet ons niet verbazen. Ons welbevinden hangt in grote mate af van goede relaties in onze intiemste kringen: gezin en familie. De gelukkigste momenten en meeste dramatische toestanden spelen zich dan ook voornamelijk daar af. Meer dan stof genoeg voor jarenlange soaps.

Wat Marcus ons vandaag laat zien is geen schoon kiekje van een happy family. Geen prentje van ouders, broers en zussen gezellig samen lachend voor de foto die straks via Instagram aan iedereen getoond wordt. In zijn verhaal klinkt een ondertoon van pijn en diep onbegrip mee.

Aan broeder Gerard Francisco Timoner, o.p.,
Magister-generaal generaal van de Orde der Predikers

Praedicator Gratiae: onder de titels die aan de heilige Dominicus zijn geven, springt die van ‘prediker van de genade" eruit vanwege de overeenkomst met het charisma en de zending van de door hem gestichte Orde. In dit jaar, dat de achthonderdste verjaardag van de dood van de heilige Dominicus markeert, sluit ik mij graag aan bij de predikbroeders in dankbaarheid voor de spirituele vruchtbaarheid van dat charisma en die zending, die tot uitdrukking komt in de rijke verscheidenheid binnen de dominicaanse familie zoals die in de loop van de eeuwen is uitgegroeid. Mijn gebed, mijn groet en mijn goede wensen gaan uit naar alle leden van deze grote familie, die het contemplatieve leven en apostolisch werk omvat van haar contemplatieve en actieve zusters, haar fraterniteiten van priesters en van leken, haar seculiere instituten en haar jeugdbewegingen.

Op een schilderij van 1240 in de kerk van Mascarella in Bologna staat de oudste afbeelding die we van Dominicus hebben. Hij zit er aan tafel samen met een groep medebroeders uit alle streken van Europa zoals je aan hun gezichten kunt zien. Ze zitten aan tafel, genieten van elkaars gezelschap, van het brood dat in overvloed aanwezig is en van Gods Woord dat ze voor elkaar oproepen. Het is dit jaar 800 jaar geleden dat Dominicus is gestorven en werd begraven en daarom herdenkt men over heel de wereld dit gebeuren door een viering met als titel: Aan tafel met Dominicus, verwijzend naar dit schilderij.

Identiteit... Weten we dan niet meer wie we zijn? Waar de plek ligt waar we ons leven willen leiden? Welke de waarden en normen zijn die onze levensstijl veilig stellen? Vanzelfsprekend toch!? Dus ... toch liefst naar een katholieke school ?  Die vanzelfsprekendheid bestaat al lang niet meer. We leven met andere culturen en godsdiensten samen. Sommigen voelen zich hierdoor bedreigd. Het vreemde, ongekende boezemt angst in. Is  samenleven met mensen uit een andere cultuur of godsdienst wel mogelijk ?  Misschien denk je : mensen die zich christen noemen staan toch open voor iedereen ? Maar moeten we tegelijk niet onze eigen traditie veilig stellen ?
De meningen zijn heel uiteenlopend.  Twee avonden om de visies hopelijk wat aan te scherpen.

Terwijl modemakers van over de hele wereld al via de televisie proberen hun wintercollectie aan de man te brengen, alsof onze hele outfit dringend aan herziening toe is, zegt Christus ons in zijn Evangelie nog geen reservetuniek mee te nemen wanneer we op missie worden uitgezonden. Een verrassend contrast dus tussen het leven van vandaag en de oproep van Jezus. In eerste instantie zouden we in de val kunnen trappen zulke uitspraak van Jezus gewoon te verwerpen, weigeren om diens gebrek aan praktische zin te aanvaarden. Christus spreekt echter niet over eender welke trip, hij heeft het niet over een plezierreisje of een tijd van ontspanning. Nee, hij heeft het over de missie, over de oogst.

Van zaad tot boom
(Ezechiël 17, 1. 22-24 ; Mc. 4,26-34)    

Telkens wij het Onze Vader bidden vragen wij aan God: “Moge uw Rijk komen”.  Wat betekent dat ‘Rijk Gods’ waar wij zo vaak om bidden? Wat houdt dat in? Geen gemakkelijk te beantwoorden vraag. En als je die vraag aan Jezus voorlegt, dan krijg je ook van Hem geen duidelijke definitie of beschrijving als antwoord, wel een wat vreemde vergelijking. Een beeld dat ook opduikt in onze eerste lezing: Gods Rijk is als een boom waarin vogels hun nesten kunnen bouwen.

Er wordt wel eens lachend gezegd dat als je aan een buitenstaander de structuur van de Belgische samenleving hebt uitgelegd en die persoon beweert het nu te begrijpen, dat je het dan wellicht verkeerd hebt uitgelegd. Hetzelfde kan je zeggen over de heilige Drievuldigheid. Ook al is het de grote synthese van ons geloof toch blijft het een mysterie. Ik kan me daarbij beroepen op een gezaghebbende stem die schreef:

“Ik kan niet meegaan met binnentrinitarische speculaties, zij het die (vanuit menselijke voorgegeven modellen) van Augustinus, van Bonaventura of Thomas, of die van Hegel, en hedendaagse theologen. Al bewonder ik daarbij hun trinitarische piëteit, die ik overigens deel, ik ben niettemin huiverig voor het vleugje menselijke onbescheidenheid wat betreft hun trinitarische speculaties. Dat is ook de reden waarom ik nooit een traktaat 'De Trinitate’ heb geschreven, al heb ik voor de rest alles wat er in de theologie ongeveer te behandelen valt, ergens wellicht wel in mijn reflecties betrokken.”
(Schillebeeckx E., Theologisch testament, Nelissen, Baarn, 1994, p.97)

In zijn Lied van de vijftigste dag plaatst Huub Oosterhuis Pinksteren midden in de mislukking. Misschien kan je het lied eerst beluisteren voor je verder leest: https://www.youtube.com/watch?v=jvrRDLRvznk. De tekst begint met de ontstellende aanblik van de gefolterde en vermoorde Jezus. De kapotgeslagen goedheid, de geliquideerde keuze voor gerechtigheid en liefde. Idealen geplunderd. Als je het meest dierbare in je leven ziet vallen, denk je, totaal ontredderd: dit is het einde van alles. Niets heeft nog zin.