Een anglicaan, een lutheraan, een orthodoxe en een katholiek zitten aan de balie van een café. Ze praten over theologie, en over de kwestie van Gods “moedertaal” ! Iedereen heeft zijn eigen argumenten! De anglicaan houdt vol dat Gods taal alleen Hebreeuws kan zijn. De Lutherse daarentegen pleit voor Aramees, de taal van Jezus ! De orthodoxe houdt vol dat God alleen Grieks kan spreken, de taal van de Geest ! De katholiek ten slotte maakt een einde aan de discussie door te zeggen dat wanneer de drie personen van de Drie-eenheid herenigd zijn, ze... Latijn gebruiken!
Er zijn genoeg grappen zoals deze, om te zeggen dat de Drie-eenheid onbegrijpelijk is...Voor veel christenen is het mysterie van de Drie-eenheid een dogma dat heel moeilijk te “begrijpen” is.
Moeten we dan niet het mysterie van de Drie-eenheid in onszelf en onder elkaar overdenken? Inderdaad, de uitdaging van het mysterie van de drieëenheid is niet zozeer te onthullen wat God is,
maar wat wij zijn: wezens van relatie, wezens die gemaakt zijn om lief te hebben, in eenheid, met respect voor onze verschillen, en in gelijke waardigheid.
Aan het begin van het boek Genesis sluit het Woord van God het scheppingsverhaal af: “Het is niet goed dat de mens alleen is”. En vandaag, op dit feest van de Drie-eenheid, zouden we kunnen zeggen dat “het niet goed is dat God alleen is”. In feite geloven we in één God, maar we geloven niet in een eenzame God! En het is de openbaring van dit mysterie van de Drie-eenheid die het mysterie is van de Liefde tot haar volmaaktheid gebracht. Dat wat wij proberen te beleven.
We ontmoeten de ene, enige God op een concrete manier als hoogte, verte en diepte. God verbonden met de vragen, de gevoelens en verlangens van ons leven. God blijft de Ene, de Onnoembare, de Bron van Licht waarin alles tot licht en leven komt. Maar in onze concrete beleving, in de geschiedenis die we samen doormaken ontstaan verschillende perspectieven en gebruiken we afwisselend andere woorden, maar altijd blijft overeind dat het centrum dat onnoembare mysterie is. Over een mysterie schreef Gabriel Marcel dat het iets is waaraan je wel kan deelhebben, maar dat je nooit kan omvatten en verklaren. Dat is het grote verschil met een probleem. Dat is beheersbaar en kenbaar. In het centrum van deze drie dimensies en hun krachten staan wij als zoekende mensen, die vragend, hopend uitzien, die in eerbied buigen, die in zorgende bekommernis het leven trachten te behoeden en elkaar te ondersteunen, of die innerlijk genezen dankzij de kracht die ons aangrijpt. Telkens worden we aangesproken en wordt de mogelijkheid geboden in relatie te treden met de Ene, de Onnoembare Andere, de op mensen bedachte God.
Geloven in de Drie-eenheid is een manier om de ander te verlangen, zonder er aan vast te zitten. Eindelijk, is dat durven loslaten, zélf niet alles in handen te willen hebben. Het betekent van iemand te houden, zonder hem of haar te bezitten. Het betekent verliefd te zijn, zonder hem of haar vast te klampen. Vandaag vieren we eenheid in verschil. Wat we vieren is dus tenslotte de paradox te ontdekken van elke in waarheid beleefde liefdesverhouding:
hoe meer we van iemand houden die ons dierbaar is,
hoe meer we ons verbonden en afhankelijk voelen van hem of van haar.
Maar ook hoe meer we verlangen lief te hebben,
hoe meer tijd en geduld, hoe meer afstand we ervoor nodig hebben.
Want liefhebben betekent de andere de vrijheid te gunnen zichzelf te zijn, los van ons. Dat is beminnen: God houdt van ons. Hij is met ons verbonden. Maar omdat hij van ons houdt, wil hij dat we vrij zijn...
Moge het geloof in deze trinitair God voor ons allen een bron zijn van licht en leven, van eenheid in verscheidenheid ! Amen.
